HISTORIA KLUBU
Atrakcyjność wspinaczkowa Dolnego Śląska była znana od dawna. W Górach Sokolich już na początku XX wieku działali alpiniści z Drezna i Wrocławia, rozciągając swe zainteresowania także na Śnieżne Kotły.
Po drugiej wojnie światowej, przez kilka lat dolnośląskie tereny wspinaczkowych działań stały puste. Dziejowa zawierucha spowodowała, że pod wieloma wzglądami tereny te trzeba było odkrywać od początku. Sudeckie turnie zdobywano więc dwa razy. Ta niezwykła sytuacja spowodowała, że historia wspinaczek na Dolnym Śląsku jest dość osobliwa. Prawdopodobnie najszybciej odkryte dla ruchu taternickiego zostały Śnieżne Kotły na terenie Karkonoszy. Fakt ten wiąże się z osobą Waldemara Niedziałka, który krótko po wojnie penetrował ich ściany jako taternik.
Lata 1947-48 to początki zainteresowania wspinaniem w rejonie Sokolików. Szczególną aktywność wykazało zwłaszcza środowisko jeleniogórskie. We wrześniu 1949 roku zawiązała się z inicjatywy Marii Lutmanowej, Sekcja Wysokogórska przy Oddziale Wrocławskim PTT, zrzeszająca wówczas 10 osób. Miała ona zamiar zorganizować kurs dla początkujących. Następnie po zmianach i rozpadzie, grupa z oddziału kontynuowała działalność będąc już w Kole Śląskim z siedzibą w Katowicach. Po krótkiej przerwie, bo w roku 1951 powstało Koło Wrocławskie Klubu Wysokogórskiego PTTK we Wrocławiu. Trochę później, w roku 1952, na bardzo krótko, powstała z inicjatywy Jerzego Kolankowskiego i Tadeusza Stecia– Sekcja Taternictwa PTTK w Jeleniej Górze. Dopiero 14 stycznia 1954 roku pod Karkonoszami powstała na nowo Sekcja Alpinizmu przy Zarządzie miejskim PTTK w Cieplicach Śląskich. Podlegała ona władzom wojewódzkim PTTK we Wrocławiu. Po przeszkoleniu swych członków na kursach organizacyjnych przez centralę we Wrocławiu, powstała samodzielna Sudecka Sekcja Alpinizmu z siedzibą w Cieplicach Śląskich.
Wraz z wzrostem popularności taternictwa na terenie Jeleniej Góry w grudniu 1956 roku został reaktywowany Klub Wysokogórski należący do Koła Sudeckiego KW z siedzibą w Cieplicach. Lokal koła znajdował się w mieszkaniu prywatnym w Cieplicach przy ul. Komuny Paryskiej 17. Czynny był w środy w godz. 20-22. Zebrania walne i nadzwyczajne odbywały się w schronisku Szwajcarka. W między czasie zaczęły być organizowane także wspólne wyjazdy w góry i kursy szkoleniowe. Opiekę nad sprawami organizacyjnymi sprawował Jerzy Kolankowski, który prowadził wszelką dokumentację. Aby uzyskać miano członka zwyczajnego uczestnicy Klubu musieli odbyć obozy szkoleniowe w Tatrach.
Pod koniec lat pięćdziesiątych, Koło Sudeckie SKW zrzeszało członków głównie ze środowiska Kotliny Jeleniogórskiej. Skupiało 13 osób z Cieplic, 10 z Jeleniej Góry i 7 z innych miast. Od października 1957 roku skład zarządu Koła Sudeckiego wybrany został w składzie: przewodniczący – dr Jerzy Kolankowski, vice prezes i skarbnik – Waldemar Siemaszko, Delegat na Wałbrzych – Jerzy Staniowski. Komisja rewizyjna w składzie: Andrzej Kurowski, Andrzej Kozłowski, Gabriela Temper. Komisja dyscyplinarna w składzie: Zygmunt Piotrowski, Hipolit Fajkosz, Kazimierz Wagner.
W 1959 roku po raz pierwszy odbył się kurs skałkowy letni, który ukończyło 7 osób. Ponadto działalność szkoleniową prowadzono w środy taternickie, na których frekwencja nie była większa niż 10 osób. Treningi skałkowe prowadzone były w grupach do kilkunastu osób. Należy także nadmienić, że rejon Śnieżnych Kotłów został zalecony jako teren szkoleniowy, zaś drogi zimowe zaliczane do wymogów pracy na uzyskanie przyznania członka zwyczajnego. Działalność szkoleniowa Sudeckiego Koła na początku opierała się na prowadzeniu kursów teoretycznych i praktycznych z zakresu zasad alpinizmu. Większą ilość szkoleń przeprowadzano przed sezonami, natomiast stałe szkolenia prowadzono w tzw. środy taternickie, na których odbywały się odczyty o tematyce ogólnej górskiej, pokazy filmów, dyskusje itd. Treningi skałkowe w okresie letnim i zimowym najczęściej odbywały się w Śnieżnych Kotłach lub nad Samotnią z udziałem kilkunastu osób. Treningi te były uważane za ćwiczenia przygotowawcze do szkoleń w Tatrach. 
Rokrocznie pierwszego maja organizowany był obóz Pierwszomajowy, na którym szkolono głównie w Śnieżnych Kotłach, a noclegownią była Chatka pod Śmielcem. W chwili obecnej Chatka jest własnością Karkonoskiego Parku Narodowego oraz Sudeckiego Klubu Wysokogórskiego. Do roku 1958 wyjazdy w Tatry były tylko indywidualne. W 1957 roku na centralny obóz w Tatrach organizowany przez Zarząd Główny Klubu Wysokogórskiego zostali powołani Jerzy Kurowski i Eugeniusz Ruff . To przyczyniło się do tego, że w 1958 roku odbył się pierwszy obóz zimowy w Tatrach, własny, niezależny, którego kierownikiem był Jerzy Kolankowski. Uczestniczyli w nim: Krystyna Jarecka, Wiesław Chachuła, Kazimierz Piotrkowski i Jerzy Stańkowski. Najlepszym osiągnięciem wyjazdu było przejście, częściowo nową drogą, prawego filara Cubryny. Wyjazd w Tatry Słowackie w 1957 roku nie przyniósł większych sukcesów z powodu przedwczesnych opadów śniegu, zatem wyprawę potraktowano jako pobyt o charakterze poznawczym.
W ramach III Polskiej Wyprawy w Góry Kaukaz wyjechali w Dr Jerzy Kolankowski i Waldemar Michalski jako uczestnicy grupy operującej w rejon Polany Dombalskiej w Kaukazie Zachodnim. Przechodzili drogi o średniej skali trudności. Biwaki pod namiotami rozbijali na wysokości ok. 3000 metrów. Do rezultatu wyjazdu zaliczyć należy 60 godzin wspinaczkowych łącznie z treningami na lodowcu Alibek. W tym samym roku na szkolenie centralne w Tatry wyjechał Ryszard Sałęga, który ukończył kurs z wynikiem pozytywnym, uzyskując drugą lokatę pod względem zajęć wspinaczkowych.
W latach kolejnych zainteresowanie taternictwem na Dolnym Śląsku, oraz w Jeleniej Górze wzrastało czego dowodem może być liczba członków: w 1971r.- 38 członków w 1972r.- 42 członków, W 1973r. nastąpiła zmiana na stanowisku Prezesa Koła. Dnia 23 lutego 1973 roku Henryk Piecuch, jako kolejny prezes po Jerzym Kolankowskim, złożył rezygnację z funkcji Prezesa Koła. Kolejnym prezesem został Waldemar Michalski.
Wyraźnie wzrosło w Kole zainteresowanie wspinaczkami treningowymi w Śnieżnych Kotłach, odnowiono chatkę klubową- schron pod Śmielcem, a to głównie dzięki zaangażowaniu Jerzego Woźnicy i innych członków Klubu m.in. Stefanowi Szczurowskiemu. W dalszym ciągu pielęgnowana była tradycja obozu pierwszomajowego w Śnieżnych Kotłach.
W 1973 roku odbyło się w schronisku Samotnia zebranie sprawozdawcze Koła SKW. Spotkanie było okazją aby uczcić okrągłą XX rocznicę istnienia Koła SKW. Za działalność sportową wyróżniono pucharem PKKFiT mgr Jerzego Pietkiewicza m.in. za najlepsze przejścia wspinaczkowe w roku 1973r. na terenie kraju.
Kolejne lata przynoszą klubowi okres świetności, ujawnia się w środowisku jeleniogórskim talent Zbigniewa Czyżewskiego – Małolata. Już w pierwszym wyjeździe w Tatry w 1975 roku pokonuje Filar Kazalnicy w Tatrach Polskich ( w wieku 15 lat). Powstanie obok KW innych organizacji taternickich – szczególnie prężny był nurt akademicki (FAKA) a także działający przy Związkach Zawodowych Polski Klub Górski – jak i potrzeba wpasowania taternictwa w schemat organizacyjny sportu polskiego doprowadziły do kolejnej restrukturyzacji, tym razem przemiany KW w związek sportowy. W dniu 3 marca 1974r. Walny Zjazd KW w Zakopanem podjął decyzję o przekształceniu KW w Polski Związek Alpinizmu z osobowością prawną. Również Koła terenowe mogły mieć osobowość prawną. Papierkową stroną transformacji zajmował się Adam Dobrowolski. Do Związku przystąpiły też inne organizacje wysokogórskie, z wyjątkiem Polskiego Klubu Górskiego (do 1966 Klubu Turystów Górskich), który przez trzy lata bronił niezależności i dopiero 25 stycznia 1977r. stał się członkiem Związku.
Między 1974-75 nastąpiło przekształcenie się Koła Sudeckiego KW, w autonomiczny, z własną osobowością prawną Sudecki Klub Wysokogórski z siedzibą w Jeleniej Górze. Pierwszym prezesem Sudeckiego Klubu Wysokogórskiego został dr Jerzy Kolankowski, który sprawował tę funkcję do kolejnego Walnego Zebrania, które odbyło się na Zamku Chojnik w 1977 roku, gdzie drogą wyborów prezesem zostaje Jerzy Pietkiewicz. Szczególnie w tym roku rozpoczęła się dobra współpraca z GOPR-em. Wielu członków SKW wstępowało w szeregi tej tak znanej dla środowiska górskiej organizacji.
W latach 1985-1990 do elity wspinaczkowej SKW dołączyli m.in. Jarosław Liwacz i Dariusz Łygas. Tych dwóch wspinaczy uczestniczyło w klubowych wyjazdach w Tatry i do Szwajcarii Saksońskiej. Pokonywali drogi wspinaczkowe o wysokim stopniu trudności.
Celem ich wyjazdów były także rejony skalne w Europie. Między innymi uczestniczyli centralnym wyjeździe do Frankenjury w Niemczech. Na własnym terenie wspinaczkowym w Górach Sokolich, jako pierwsi pokonywali skalne drogi, których nie zdołał robić Zbigniew Czyżewski.
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych w Sudeckim Klubie Wysokogórskim rozpoczęła się stagnacja i regres w osiągnięciach sportowych i organizacyjnych. Na wyborach w 1993 roku prezesem Klubu wybrany został Andrzej Chruściel. W 1998 roku klub stracił stały lokal znajdujący się na ul. Bankowej w Jeleniej Górze. Do dziś siedziba mieści się w prywatnym domu prezesa Klubu w Jeleniej Górze-Zabobrzu.
W 2001 roku w SKW powstaje Sekcja Kontroli i Montażu Asekuracji Stałej o nazwie Skan. Głównym celem powołanej sekcji jest poprawianie stałej asekuracji w Sokolikach i okolicznych skałkach. W skład Sekcji wszedł Maciej Pętlicki i Piotr Galla. 13 stycznia 2006 roku wobec obciążenia zawodowego z funkcji Prezesa rezygnuje Andrzej Chruściel. Nowym Prezesem zostaje mianowany Marek Pisarski. Zmienia się również znacząco skład Zarządu Klubu.
KRONIKA SUDECKIEGO KLUBU WYSOKOGÓRSKIEGO:
WSPINANIE, WYPRAWY, ORGANIZACJA
2005
Luty:
Mistrzostwa Czech we wspinaczce lodowej Albrechtice.
Andrzej Sokołowski, Tomasz Warawko
Lato Dzięki wsparciu PZA w Alpy wyjeżdża Andrzej „Sokół” Sokołowski. Wraz z Michałem Kajcą z WKSG dokonują przejść w Dolomitach i Rejonie Mont Blanc. 28 lipca – „Comici” VII-, OS, Tre Cime 30 lipca – „Cassin” VIII-, OS, Cima Ovest Załamanie pogody, wspinanie sportowe do 7b OS.
Wyjazd do Chamonix. 10 sierpnia – „Le voyage selon Guliver” 7a/a+ 2xAO, Grand Capucin. Wycof z powodu załamania pogody po trudnościach. „Swiss Route” 6b+, wycof z powodu załamania 3 wyciągi od końca.
2004
Luty:
Jarosław Liwacz Memoriał im. Bartka Olszańskiego
Kwiecień 24-25 Poznań
ANTYGrawitacja 2004 Andrzej Bobiński 6 miejsce w kwalifikacji ogólnej i 5 w Finałach
Lipiec
M. Pętlicki działalność – Alpy masyw M. Blanc
Sierpień Andrzej Sokołowski Alpy
Grudzień Andrzej Sokołowski dokonuje odchaczeń kolejnych dróg zimowych w Kotłach m.in. 05.12.2004 pierwsze w pełni klasyczne przejście zimowe diretissimy Turni Popiela.
2003
Maj
nowość Bartek Tarwacki Pępowina VI 3+
Czerwiec
Andrzej Sokołowski – Piotr Galla Śnieżne Kotły Direttissima Zęba Rekina w pełni klasycznie
Sierpień
nowość Bartek Tarwacki Ponura Małpa VI 3 / Skałka Teściowej/
Mocne powtórzenia:
Andrzej Sokołowski „Świetlisty Szlak” VI.4+/5 RP,”Indiańska Twarz” VI.5 RP
Bartosz Tarwacki „Indiańska Twarz” VI.5 RP, „Speed Fire” VI.5/5+ RP.
Alpy Andrzej Sokołowski ?
Wrzesień
28 września Bartosz Tarwacki i Andrzej Sokołowski pierwsze w pełni klasyczne przejście ” Kant Pietkiewicza” Śnieżne Kotły
Grudzień
Andrzej Sokołowski – Maciej Wojtas nowość „Teleportacja” Mokre Ściany w Śnieżnych Kotłach.
2002
Luty-Marzec
Maciej Pętlicki ” INDOCHINY 2002″
Lato
Alpy Francuskie
Piotr Galla, Daniel Lipnicki, Tomasz Cieplinski, Marcin Bujwid, SKW, Robert Kaźmierski KW Poznań Mont Blanc 4808 mnpm.
Działalność w masywie Mont Blanc
Grudzień
Śnieżne Kotły- przejście hakowo „Woźnicówki” na zachodniej Zęba Rekina Andrzej Sokołowski – Piotr Galla
2001
Styczeń
Zimowy wyjazd wspinaczkowy, Daniel Lipnicki, Sławomir Ejsymont, Grzegorz Bednarek (Szczeciński KW), Maciej Pętlicki, Piotr Galla
W czasie wyjazdu powtórzono kilkanaście dróg lodowych w przedziale WI 4 do WI 6+ we Włoskich rejonach Val Travenanzes, Stoguda, Val Daone
Kwiecień
Maciej Pętlicki „Vercors 2001 ’ udział w wyprawie speleo SGW do Francji. Sportowe przejście jaskini Gouffre Berger, Gournier, Gour Furmant
2000
Luty
Członkowie SKW Sławomir Ejsymont, Daniel Lipnicki, Maciej Pętlicki,Jacek Skrzypczyński KW Wrocław wyjazd zimowy Alpy. Sukcesy wyjazdu to pierwsze Polskie przejście 340m drogi ”Il Sogno del Gran Scozzese” WI IV +5 w zespołach:
Ejsymont-Skrzypczyński,
Pętlicki -Lipnicki (pełne 6 wyciągów)
Wspięto się również na kilkanaście dróg lodowych i mixtowych 80-200m o trudnościach
WI II 4 – WI IV 5+/6, M4 – M +5
1998
Maciej Pętlicki wyjechał wraz z członkami Sekcji Grotołazów z Wrocławia do Wenezueli. Celem było przejście na największy płaskowyż świata o nazwie Great Plateau. Na tym samym wyjeździe w Wenezuelskiej części Andów dokonano wejścia na najwyższy szczyt pasma Cordyliera de Merida o nazwie Pico Bolivar 5007 m npm. Rok później ten sam skład wyjechał na półwysep Peloponez w Grecji o charakterze jaskiniowym.
1999
Udział Macieja Pętlickiego w wyjeździe speleologicznym Sekcji Grotołazów Wrocław na Półwysep Peloponez w Grecji
1998
Maciej Pętlicki -uczestnik wyprawy Venezuela 98″ celem było wejście na największy płaskowyż Świata „Great Plateau”. Na tym samym wyjeździe działano również w Wenezuelskiej części Andów Kordyliera de Merida. /Pico Boliwar 5007m, Pico Espejo 4765m npm.+ trawers granią pod lodowiec Pico Humbolt 4942 m npm.
1997
Jesień
Maciej Pętlicki SKW, Witold Jokiel SGKW, Krzysztof Furgał SGKW, Adam Margas n/z,
sportowe przejścia jaskini Lamprechtsofen, Schlüssellochhöhle.
1996
Styczeń-Luty
Maciej Pętlicki – udział w wyprawie Mexico 96′.
Działalność – jaskinia Sistema Chieve, / jaskinia 1386 metrów deniwelacji i 22499 metrów długości /, zjazd do studni krasowej Sotano Golondrinas /340 m dzwonu krasowego w dżungli, zjazd na pojedynczej linie bez kontaktu ze ścianą /.
Wejście na najwyższy szczyt Ameryki Środkowej wulkan Orizaba 5640 m. npm.
W Yosemite działał Kazimierz Śmieszko, który przeszedł Lurking Fear (VI 5.9 A3) na El Capitan (29.05.-1.06. z Mitchellem Stearn, USA). Efektywnie ok. 55 godzin: 1 dzień poręczowania (13 godz.) i 4-dniowy pobyt w ścianie. Ponadto 8 czerwca Śmieszko i Bob Katz (USA) przeszli w 6 godzin East Buttress (IV 5.10) na El Capitan.
1995
Wrzesień
Maciej Pętlicki- ogródki skalne południowych Włoch
Listopad-Grudzień
Maciej Pętlicki- Jacek Godlewski liczne powtórzenia dróg skalno-lodowych w Kotle Samotni, Śnieżnych Kotłach, Upskiej Jamie
Grudzień
Maciej Pętlicki uczestniczy w biwaku eksploracyjnym SGKW w jaskini Litworowej efektem którego jest połączenie z jaskinią Wielką Śnieżną tworząc najwiekszy system w Polsce.
1993
Kazimierz Śmieszko i Bogdan Kaleta (KW Kraków) w dniach 27-31 października przeszli Zodiac (VI 5.11 A3) na El Capitan, Yosemite, USA
1991
Wrzesień
nowa droga w Sokolikach – Darek Łygas ” Czas Apokalipsy”’ VI 4+/5
1989
Wrzesień
nowa droga w sokolikach Dariusz Łygas „Eliminator „VI 3+
1988 /1989
Podczas wrocławskiej zimowej wyprawy na Yalung Kang, na przełomie lat 1988/89, jej lekarz, dr Kazimierz Pichlak, napisał szereg wierszy i fraszek, a wśród nich kilka dedykowanych uczestniczącej w ekspedycji Wandzie Rutkiewicz. Oto jedna z nich.
Wandzie- wiersz nieznanego autora
Ta prawda z nóg mnie ścięła,
Nie daje mi zasypiać.
W Katmandu grypa Cię wzięła.
Dlaczego, psiakrew, grypa?!
Zima
Andrzej Chruściel i Andrzej Mucowski uczestnicy XI WYPRAWY POLARNEJ PAN
1988
Himalaje
Kwiecień
w byłej bazie wyprawy z r. 1979 na Annapurnę Południową (7 219m) w Himalajach odbyła się uroczystość odsłonięcia tablicy upamiętniającej trzech zmarłych w wypadkach górskich uczestników tej ekspedycji: Józefa Koniaka, Jerzego Pietkiewicza i Juliana Ryznara. W uroczystości tej wzięli udział m.in. Jerzy Pietrowicz, Bogdan Dejnarowicz i Ryszard Włoszczowski.
Sokoliki
Maj
nowa droga w Sokolikach Jarka Liwacza 'Primabalerina ’ VI 3+
Finale Ligure
Sierpień-Wrzesień
w Finale Ligure (Włochy) działał Jarosław „Blondas” Liwacz (w ramach wyjazdu KW Wrocław), dokonując w rejonie Monte Cucco przejść takich dróg jak: Frank Zappa 7b, Icaro 7a+, Fachirella 7a, Violente emozioni 7a, Cristerapia Digitale, wszystkie RP (oprócz ostatniej, która zrobił OS). W zespole z Piotrem Gubernatem (KW Wrocław) zrobił również 3-wyciągową Aspettando il Sole (6b, 6b+, 6c+; OS).
1987
16 grudnia obyło się walne zebranie wyborcze. Prezesem został wybrany ponownie Władysław Janowski, a w skład zarządu weszli: Stanisław Handl (wiceprezes ds. sportowych), Jan Mikita (wiceprezes ds. organizacyjnych), Andrzej Mucowski (skarbnik), Konstanty Szczepanik (sekretarz) oraz Władysław „Marek” Jamroziński i Marek Pisarski. Komisję Rewizyjną utworzyli Dariusz Łygas, Piotr Uziębło i Tomasz Woźniak. Walne zebranie nadało członkostwo honorowe Waldemarowi Michalskiemu, działaczowi i byłemu prezesowi Koła Sudeckiego oraz Zygmuntowi Piotrowskiemu, autorowi szeregu pierwszych przejść w Sokolich Górach i Śnieżnych Kotłach.
1985-1988
Do elity wspinaczkowej SKW dołączyli m.in. Jarosław Liwacz i Dariusz Łygas. Tych dwóch wspinaczy uczestniczyło w klubowych wyjazdach w Tatry i do Szwajcarii Saksońskiej. Pokonywali drogi wspinaczkowe o wysokim stopniu trudności.
Celem ich wyjazdów były także rejony skalne w Europie. Między innymi uczestniczyli centralnym wyjeździe do Frankenjury w Niemczech. Na własnym terenie wspinaczkowym w Górach Sokolich, jako pierwsi pokonywali skalne drogi, których nie zdołał robić Zbigniew Czyżewski.
1980
Zima
Himalaje Kazimierz Śmieszko uczestniczył w wyprawie wrocławskiej w Himalaje na Manaslu 8168 m. npm.
Alpy Wyjazd centralny PZA Pojechał Zbigniew Czyżewski wspiął się tam Kuluarem Gabarou na Mount Blanc du Tacul, było to pierwsze polskie przejście i III zimowe. Obóz letni zgrupowania centralnego PZA pojechało dwóch członków SKW, Krzysztof Czarnecki i Władysław Janowski, przeszli tam drogę amerykańską na północnej ścianie Les Droites i drogi Directe Americaine na zachodniej ścianie Petit Dru
Kaukaz Na Kazimierz Śmieszko brał udział w Międzynarodowym Obozie Alpinistycznym „Kaukaz 80”, gdzie pokonał lewy filar Nakra – Tau i wejście na Elbrus.
Rejony Skalne Krzysztof Czarnecki i Władysław Janowski brali czynny udział w wyjazdach różnych klubów w zagraniczne rejony skał piaskowcowych, które cechują się dużą wysokością i słabą asekuracją, zrobili tam kilka pierwszych polskich przejść a także ciekawych powtórzeń m. in. na Falkenstein w Saskiej Szwajcarii w byłym NRD.
1979
Lipiec Sierpień Andrzej Mucowski w składzie wyprawy speleologicznej SGKW na Krecie.
1978
Luty 4-20
Andrzej Mucowski, udział w akcji w Jaskini Ptasiej klasyczne wyjście, trudności wspinaczkowe oceniono na VI,A3. Nie używano nitów, trwała 146 godzin (6dni).
Sezon Letni
Tatry
członkowie SKW przeszli wiele dróg w Tatrach, zwłaszcza na Kazalnicy Mięguszowieckiej. Pokonano czternaście dróg wspinaczkowych, wszystkie o szczegółowej urodzie i wysokim poziomie, wiedząc, że Kazalnica to największa Polska ściana;
10 dróg na Małym Młynarzu, w tym nowa droga „Kolorowe Sny” utworzona przez Władysława Janowskiego i Tadeusza Karolczaka, a
na ścianie Mnicha, trzy drogi.
Pierwsze przejście klasyczne Filara Ślązaków Zbigniew „Małolat”Czyżewski i Władysław Janowski
Czyżewski na Mnichu zrobił jako pierwszy klasycznie drogę Fereńskiego oraz Rysę Hobrzańskiego. Oprócz wyżej wymienionych w ciekawych dokonaniach uczestniczyli: Kazimierz Śmieszko, Krzysztof Czarnecki, Damian Możanowicz i Aleksander Wysoczański.
Alpy Francuskie
Zbigniew Czyżewski i Stanisław Handl (KW Poznań) powtórzyli Directe Americaine (6c A0, 1 000 m) na zachodniej ścianie Petit Dru. Wspinali się klasycznie do Bloku (6-7 godz.), po biwaku nad blokiem reszta drogi do szczytu z miejscami AO. Było to piękne sportowe przejście decydujące o udziale Czyżewskiego w późniejszej wyprawie na Annapurnę Południową (7 219 m).
Lipiec sierpień
Andrzej Mucowski VIII Ogólnopolski Obóz Speleologiczny „Tatry 78”.
Rozpoczęto przygotowania do I Jeleniogórskiej Wyprawy W Himalaje.79
1978
Rozpoczęły się przygotowania do wyprawy w Himalaje, pierwszej z Jeleniej Góry. W sezonie letnim 1978 r. członkowie Klubu przeszli dziesiątki dróg w Tatrach, koncentrując się zwłaszcza na najważniejszej polskiej ścianie, Kazalnicy Mięguszowieckiej. Pokonano na niej 14 dróg, na Małym Młynarzu 10 dróg, w tym jedna nowa Kolorowe Sny (VI), utworzona przez Władysława Janowskiego, Tadeusza Karolczaka (KW Poznań) i Zbigniewa Wacha (KW Katowice). Na tej samej ścianie dokonano pierwszego przejścia klasycznego Filara Ślązaków (Zbigniew Małolat Czyżewski i Władysław Janowski). Były także inne nowe drogi (Cubrynka, Żabi Mnich). Największym jednak dokonaniem całego sezonu było pierwsze przejście Klasycznej Symfonii na Kazalnicy dokonane przez Czyżewskiego i Włodzimierza Poburkę (KW Zakopane), w dużej mierze nowej i klasycznej drogi biegnącej głównym spiętrzeniem ściany, uznanej od razu za najpoważniejszą drogę klasyczną w Tatrach. Czyżewski był także bliski odhaczenia drogi Kiełkowskiego na Kazalnicy. Na Mnichu zrobił jako pierwszy klasycznie drogę Fereńskiego oraz Rysę Hobrzańskiego. Oprócz wyżej wymienionych w ciekawych dokonaniach uczestniczyli: Kazimierz Śmieszko, Krzysztof Czarnecki, Damian Możanowicz i Aleksander Wysoczański.
W Alpach Zbigniew Czyżewski i Stanisław Handl (KW Poznań) powtórzyli Directe Americaine (6c A0, 1 000 m) na zachodniej ścianie Petit Dru. Wspinali się klasycznie do Bloku (6-7 godz.), po biwaku nad blokiem reszta drogi do szczytu z miejscami AO. Było to piękne sportowe przejście decydujące o udziale Czyżewskiego w późniejszej wyprawie na Annapurnę Południową (7 219 m).
1977
Wyprawa Wrocławskiego Klubu Wysokogórskiego do Hindukuszu Afgańskiego w której wziął udział członek SKW- Jerzy Pietkiewicz. Pojechał tam z mocnym składem m.in. Aleksandrem Lwowem i Krzysztofem Wielickim. Zespół trzyosobowy dokonał tam przejścia lewego filara Szchaura 7116 m.n.p.m., było to pierwsze przejście tego fragmentu ściany, wspinaczka trwała kilka dni a wysokość dochodziła do 3000 metrów i trudności w stopniu od III-V ( skala I-VI) W niektórych momentach trudności dochodziły do V+.
Oprócz sukcesów w Górach Hindukuszu, należy wspomnieć o osiągnięciach sportowych dokonanych przez najmłodszych uczestników w Tatrach. Kilka zespołów wspinaczkowych przeszło m.in. takie tatrzańskie ściany jak: Młynarczyk drogą- Direttisima słowacka- Zbigniew Czyżewski z K. Miodowiczem w 15 godz. Na Filarze Kazalnicy wspinał się także Zbigniew Czyżewski z partnerem. Na Szczycie Mięguszowieckim- droga Kurczaba – Kurczaka pokonana została przez Krzysztofa Czarneckiego i Władysława Janowskiego. Także nie wspomniane, w podrozdziale zawody wspinaczkowe, osiągnięte wysokie sukcesy sportowe Zbigniewa Czyżewskiego, m.in. zdobycie dwukrotnie nieoficjalnego mistrza Polski.
1975
Zbigniew Czyżewski, Małolat, pokonuje w wieku 15 lat Filar Kazalnicy w Tatrach Polskich.
1973
Sokoliki
Sokolik Duży- „Hakówka z wąwozu ” A. Chruściel – J. Długajczyk.
Śnieżne Kotły
Wytyczono nową droge na północnej ścianie Turni Popiela Jerzy Woźnica -Stefan Szczurowski- Wojciech Gąska
1967
Tatry
Kwiecień
Kazimierz Głazek – Roman Bebak – Bogdan Jankowski – Adam Uznański pierwsze przejście zimowe na południowej ścianie Zadniego Mnicha.
1962/63
Tatry
Podczas obozów w Tatrach uczestnicy Klubu przebyli dwukrotnie północną ścianę Mięguszowieckiego Szczytu (Jerzy Kolankowski, Andrzej Kurowski, Ryszard Sałęga), lewy filar Cubryny, północno-zachodnią ścianę Niżnich Rysów, część Grani Hubego.
Dolomity
Działał samotnie Eugeniusz Ruff, który wszedł solo czwórkową drogą na Cima Vall-dritta.
Sokoliki
Sokolik Duży-Filar Południowo wschodni
Śnieżne Kotły
Dokonano pierwszego przejścia wschodniej ściany na Zębie Rekina.
Pierwszym sukcesem klubu w Polskich Tatrach było piąte przejście zimowe wariantu R na Mnichu, przeszedł go zespół Andrzej Kurowski i Ryszard Sałęga w czasie 26 godzin!
1961
Lipiec
17.07 Janusz Rabek, Janusz Fereński i Roman Bebak po długich poszukiwaniach odkrywają wejście do Jaskini Czarnej. Szczęśliwym odkrywcą jest Janusz Fereński.
18-19.07 Grupa w składzie: J.Rabek, J.Fereński, R.Bebak i Z.Wójcik z Warszawy eksplorują Jaskinię Czarną do Komina Węgierskiego odkrywając około 1 km korytarzy.
1958
Odbył się pierwszy obóz zimowy w Tatrach, własny niezależny, którego kierownikiem był Jerzy Kolankowski. Uczestniczyli w nim: Krystyna Jarecka, Wiesław Chachuła, Kazimierz Piotrkowski, Jerzy Stańkowski. Najlepszym osiągnięciem wyjazdu było przejście częściowo nową drogą prawego filara Cubryny.
W ramach III Polskiej Wyprawy w Góry Kaukaz wyjechali dr Jerzy Kolankowski i Waldemar Michalski jako uczestnicy grupy operującej w rejon Polany Dombalskiej w Kaukazie Zachodnim. Przechodzili drogi o średniej skali trudności.
Sułachat Gołowa (3439 m)
Sofrudżu (3785 m)
Mały Dombaj Ulgen (3800 m).
Bełeła Kaja wejście sportowe — 3A z wariantem IV-V.
1957
Snieżne Kotły
Direttissima Zeba Rekina Jerzy Kolankowski- Zygmunt Piotrowski
Na centralny obóz w Tatrach organizowany przez Zarząd Główny Klubu Wysokogórskiego zostali powołani Jerzy Kurowski i Eugeniusz Ruff.
1955
Maj
Śnieżne Kotły
Filar Pierwszomajowy – Kolankowski, Chachuła, Siemaszko, Ruff.
ZAWODY I OSIĄGNIĘCIA SPORTOWE
Pierwsze oficjalne zawody skałkowe w naszym rejonie odbyły się w dniach 7-9 maja 1976 roku, przy okazji tzw. Zlotu Skałkowego Federacji Akademickich Klubów Alpinistycznych (FAKA).
Konkurencja pań odbyła się na jednej drodze na Sokoliku Dużym, z udziałem tylko trzech zawodniczek. Zwyciężyła Irena Kęsa. W konkurencji męskiej, rozegranej na Sokoliku Dużym i Sukiennicach, triumfował Aleksander Lwow przed Kazimierzem Ambrożym i Przemysławem Piaseckim.
Jeszcze tego samego roku 5-6 maja rozegrano w Górach Sokolich międzynarodowe zawody skałkowe, które zgromadziły na starcie około dwudziestu zawodników, w tym po dwóch z ZSRR i Czechosłowacji. Wspinano się na Husyckich Skałach i na Sokoliku Małym.
Zwyciężył leningradczyk Wiktor Markiełow przed Aleksandrem Lwowem i Ryszardem (Rico) Malczykiem.
W 1977 roku zorganizowano, na zlecenie Polskiego Związku Alpinizmu, Międzynarodowe Zawody Wspinaczkowe w Wojcieszowie, nad którymi patronat objęła Irena Kamieńska- Siuta- Wicewojewoda Jeleniogórski. Impreza uzyskała wielkie uznanie za doskonałą organizację i popularyzację taternictwa. Nie odbyłaby się bez pomocy ze strony dyrektora WKFiT-UW Juliana Gazdowskiego i jego zastępcy Mariana Michalskiego. Z pośród członków SKW uczestniczyli Krzysztof Czarnecki, Władysław Janowski, Kazimierz Śmieszko.
class=”tekstglowny”>Następnymi zawodami były III Otwarte Akademickie Mistrzostwa Polski we wspinaniu skałkowym, w których wzięli udział:
Indywidualnie:
– Zbigniew Czyżewski SKW III miejsce
– Władysław Janowski SKW V miejsce
Zespołowo:
– Zbigniew Czyżewski SKW i Ryszard Malczyk AKA Kraków II miejsce
– Krzysztof Czarnecki SKW i Władysław Janowski SKW V miejsce
Organizatorem kolejnych zawodów pod nazwą Memoriał Wojciecha Myszkowskiego, które rozegrano 1 listopada 1978 roku, były kluby z Poznania i Jeleniej Góry. Udział wzięło 19 zawodników, którzy wspinali się na Jastrzębiej Turni. Kolejna lista zwycięzców była następująca: Zbigniew Czyżewski ( Małolat), Stanisław Handl i Piotr Paćkowski.
W czerwcu 1979 roku rozegrano mistrzostwa AKA Poznań we wspinaniu skałkowym na Skalnym Moście. Wygrał je Stanisław Handl przed Krzysztofem Pankiewiczem i Tadeuszem Karolczakiem.
class=”tekstglowny”>Olbrzymią popularnością cieszyły się w Związku Radzieckim zawody wspinaczkowe i kraj ten jest tego kolebką. Obowiązywały tam dwa rodzaje tego typu współzawodnictwa: indywidualne i zespołowe, a w nich tzw. zawody krymskie. Na III Międzynarodowe Zawody Skałkowe na Krymie Jałta 80- pojechały z Polski cztery osoby, w tym dwie z Jeleniej Góry t.j. Krzysztof Czarnecki i Władysław Janowski. Obowiązywały konkurencje wspinania na czas, w których najlepsze miejsce w ekipie polskiej miał W. Janowski osiągając jedenaste miejsce. Należy jeszcze wspomnieć, iż były to nieoficjalne mistrzostwa Europy.
W roku 1981 dokładnie 10 maja odbyła się w Międzygórzu pierwsza runda SKAŁKOWEGO PUCHARU POLSKI organizowana przez Sudecki KW z Jeleniej Góry. Zwyciężył Janusz Nabrdalik z KW Katowice przed Aleksandrem Lwowem. II runda SKAŁKOWEGO POLSKI (tego samego roku, 31 maja), również organizowanego przez Sudecki KW odbył się w Śnieżnych Kotłach, zwycięzcą okazał się Krzysztof Pankiewicz KW Łódź, przed Andrzejem Marciszem AKA Kraków i Wojciechem Bryłą z AKA Kraków, najlepszym z SKW był Kazimierz Śmieszko zajmując szóstą lokatę.
W 1983 roku środowisko wrocławskie zorganizowało tzw. Puchar Sokolików, na którym składały się trzy spotkania: w kwietniu, maju i październiku. Puchar zdobył Szymon Serwatka przed Aleksandrem Wysoczańskim i Andrzejem Budzanoskim.
W 1985 roku zostały zorganizowane kolejne zawody organizowane przez Klub Wysokogórski we Wrocławiu, o charakterze lokalnym. Zwyciężył w nich znowu Zbigniew Czyżewski.
Kolejne lata zawodów to 1991 rok rozegrano na skale Fajka i na skale Tępej odbyły się zawody wewnętrzno-klubowe zorganizowane przez Poznański Klub Wysokogórski. Przez kilka lat nie organizowano zawodów we wspinaniu na terenie Sudeckiego KW, dopiero w 2001 roku ponowiono organizowanie Pucharu Gór Sokolich, tym razem organizowane przez Sudecki Klub Wysokogórski, gdzie rozegrano eliminacje na czas na skale – Sukiennicach i finały na skałce Jastrzębiec. Spośród kobiet wygrała Sylwia Bukowicka (aktualnie jedna z lepszych kobiet w Polsce wspinających się w Himalajach).
Dwa lata później jako Sudecki Klub Wysokogórski zorganizowaliśmy kolejną edycję Pucharu Gór Sokolich. Zawody rozegrały się na skale Ptak i Krzywej Turni, eliminacje odbyły się na czas, a finał na trudność. Zwyciężył Andrzej Makarczuk KW Łódź, pokonując całą drogę w najlepszym czasie. Impreza doszła do skutku m.in. dzięki wsparciu finansowym SKW, Taborowi Pod Krzywą, sklepowi Skalnik z Jeleniej Góry i kilku prywatnym osobom, bez których zawody nie odbyłyby się.
Od kilku lat środowisko wspinaczkowe z Jeleniej Góry znowu zaczęło pokazywać się na arenie zawodów wspinaczkowych. Od roku 2001 kilka osób z Jeleniej Góry wystartowało już w kolejnych edycjach Otwartych Mistrzostwach Wrocławia. Do nich zalicza się Tomasz Kazimierski, Bartosz Tarwacki (SKW), Andrzej Sokołowski (SKW), Konrad Burzawa (SKW), Tomasz Ciepliński (SKW), Paweł Wiśniewski oraz Michał Ciepliński. W rozgrywanych cyklicznie zawodach w dry-toolingu i skialpiniźmie, zarówno w kraju i za granicą regularnie startuje Andrzej Sokołowski. W chwili obecnej jest on czołowym zawodnikiem nadającym ton wspinaniu sportowemu w środowisku jeleniogórskim.
Podziękowania za udostępnienie materiałów dla A. Sokołowskiego