SUDECKI KLUB WYSOKOGÓRSKI
HISTORIA SUDECKIEGO KLUBU WYSOKOGÓRSKIEGO HISTORIA KLUBUAtrakcyjność wspinaczkowa Dolnego Śląska była znana od dawna. W Górach Sokolich już na początku XX wieku działali alpiniści z Drezna i Wrocławia, rozciągając swe zainteresowania także na Śnieżne Kotły. Po drugiej wojnie światowej, przez kilka lat dolnośląskie tereny wspinaczkowych działań stały puste. Dziejowa zawierucha spowodowała, że pod wieloma wzglądami tereny te trzeba było odkrywać od początku. Sudeckie turnie zdobywano więc dwa razy. Ta niezwykła sytuacja spowodowała, że historia wspinaczek na Dolnym Śląsku jest dość osobliwa. Prawdopodobnie najszybciej odkryte dla ruchu taternickiego zostały Śnieżne Kotły na terenie Karkonoszy. Fakt ten wiąże się z osobą Waldemara Niedziałka, który krótko po wojnie penetrował ich ściany jako taternik. Lata 1947-48 to początki zainteresowania wspinaniem w rejonie Sokolików. Szczególną aktywność wykazało zwłaszcza środowisko jeleniogórskie. We wrześniu 1949 roku zawiązała się z inicjatywy Marii Lutmanowej, Sekcja Wysokogórska przy Oddziale Wrocławskim PTT, zrzeszająca wówczas 10 osób. Miała ona zamiar zorganizować kurs dla początkujących. Następnie po zmianach i rozpadzie, grupa z oddziału kontynuowała działalność będąc już w Kole Śląskim z siedzibą w Katowicach. Po krótkiej przerwie, bo w roku 1951 powstało Koło Wrocławskie Klubu Wysokogórskiego PTTK we Wrocławiu. Trochę później, w roku 1952, na bardzo krótko, powstała z inicjatywy Jerzego Kolankowskiego i Tadeusza Stecia- Sekcja Taternictwa PTTK w Jeleniej Górze. Dopiero 14 stycznia 1954 roku pod Karkonoszami powstała na nowo Sekcja Alpinizmu przy Zarządzie miejskim PTTK w Cieplicach Śląskich. Podlegała ona władzom wojewódzkim PTTK we Wrocławiu. Po przeszkoleniu swych członków na kursach organizacyjnych przez centralę we Wrocławiu, powstała samodzielna Sudecka Sekcja Alpinizmu z siedzibą w Cieplicach Śląskich. Wraz z wzrostem popularności taternictwa na terenie Jeleniej Góry w grudniu 1956 roku został reaktywowany Klub Wysokogórski należący do Koła Sudeckiego KW z siedzibą w Cieplicach. Lokal koła znajdował się w mieszkaniu prywatnym w Cieplicach przy ul. Komuny Paryskiej 17. Czynny był w środy w godz. 20-22. Zebrania walne i nadzwyczajne odbywały się w schronisku Szwajcarka. W między czasie zaczęły być organizowane także wspólne wyjazdy w góry i kursy szkoleniowe. Opiekę nad sprawami organizacyjnymi sprawował Jerzy Kolankowski, który prowadził wszelką dokumentację. Aby uzyskać miano członka zwyczajnego uczestnicy Klubu musieli odbyć obozy szkoleniowe w Tatrach. W 1959 roku po raz pierwszy odbył się kurs skałkowy letni, który ukończyło 7 osób. Ponadto działalność szkoleniową prowadzono w środy taternickie, na których frekwencja nie była większa niż 10 osób. Treningi skałkowe prowadzone były w grupach do kilkunastu osób. Należy także nadmienić, że rejon Śnieżnych Kotłów został zalecony jako teren szkoleniowy, zaś drogi zimowe zaliczane do wymogów pracy na uzyskanie przyznania członka zwyczajnego. Działalność szkoleniowa Sudeckiego Koła na początku opierała się na prowadzeniu kursów teoretycznych i praktycznych z zakresu zasad alpinizmu. Większą ilość szkoleń przeprowadzano przed sezonami, natomiast stałe szkolenia prowadzono w tzw. środy taternickie, na których odbywały się odczyty o tematyce ogólnej górskiej, pokazy filmów, dyskusje itd. Treningi skałkowe w okresie letnim i zimowym najczęściej odbywały się w Śnieżnych Kotłach lub nad Samotnią z udziałem kilkunastu osób. Treningi te były uważane za ćwiczenia przygotowawcze do szkoleń w Tatrach. W ramach III Polskiej Wyprawy w Góry Kaukaz wyjechali w Dr Jerzy Kolankowski i Waldemar Michalski jako uczestnicy grupy operującej w rejon Polany Dombalskiej w Kaukazie Zachodnim. Przechodzili drogi o średniej skali trudności. Biwaki pod namiotami rozbijali na wysokości ok. 3000 metrów. Do rezultatu wyjazdu zaliczyć należy 60 godzin wspinaczkowych łącznie z treningami na lodowcu Alibek. W tym samym roku na szkolenie centralne w Tatry wyjechał Ryszard Sałęga, który ukończył kurs z wynikiem pozytywnym, uzyskując drugą lokatę pod względem zajęć wspinaczkowych. W latach kolejnych zainteresowanie taternictwem na Dolnym Śląsku, oraz w Jeleniej Górze wzrastało czego dowodem może być liczba członków: w 1971r.- 38 członków w 1972r.- 42 członków, W 1973r. nastąpiła zmiana na stanowisku Prezesa Koła. Dnia 23 lutego 1973 roku Henryk Piecuch, jako kolejny prezes po Jerzym Kolankowskim, złożył rezygnację z funkcji Prezesa Koła. Kolejnym prezesem został Waldemar Michalski. W 1973 roku odbyło się w schronisku Samotnia zebranie sprawozdawcze Koła SKW. Spotkanie było okazją aby uczcić okrągłą XX rocznicę istnienia Koła SKW. Za działalność sportową wyróżniono pucharem PKKFiT mgr Jerzego Pietkiewicza m.in. za najlepsze przejścia wspinaczkowe w roku 1973r. na terenie kraju. Między 1974-75 nastąpiło przekształcenie się Koła Sudeckiego KW, w autonomiczny, z własną osobowością prawną Sudecki Klub Wysokogórski z siedzibą w Jeleniej Górze. Pierwszym prezesem Sudeckiego Klubu Wysokogórskiego został dr Jerzy Kolankowski, który sprawował tę funkcję do kolejnego Walnego Zebrania, które odbyło się na Zamku Chojnik w 1977 roku, gdzie drogą wyborów prezesem zostaje Jerzy Pietkiewicz. Szczególnie w tym roku rozpoczęła się dobra współpraca z GOPR-em. Wielu członków SKW wstępowało w szeregi tej tak znanej dla środowiska górskiej organizacji. W latach 1985-1990 do elity wspinaczkowej SKW dołączyli m.in. Jarosław Liwacz i Dariusz Łygas. Tych dwóch wspinaczy uczestniczyło w klubowych wyjazdach w Tatry i do Szwajcarii Saksońskiej. Pokonywali drogi wspinaczkowe o wysokim stopniu trudności. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych w Sudeckim Klubie Wysokogórskim rozpoczęła się stagnacja i regres w osiągnięciach sportowych i organizacyjnych. Na wyborach w 1993 roku prezesem Klubu wybrany został Andrzej Chruściel. W 1998 roku klub stracił stały lokal znajdujący się na ul. Bankowej w Jeleniej Górze. Do dziś siedziba mieści się w prywatnym domu prezesa Klubu w Jeleniej Górze-Zabobrzu. W 2001 roku w SKW powstaje Sekcja Kontroli i Montażu Asekuracji Stałej o nazwie Skan. Głównym celem powołanej sekcji jest poprawianie stałej asekuracji w Sokolikach i okolicznych skałkach. W skład Sekcji wszedł Maciej Pętlicki i Piotr Galla. 13 stycznia 2006 roku wobec obciążenia zawodowego z funkcji Prezesa rezygnuje Andrzej Chruściel. Nowym Prezesem zostaje mianowany Marek Pisarski. Zmienia się również znacząco skład Zarządu Klubu. KRONIKA SUDECKIEGO KLUBU WYSOKOGÓRSKIEGO:WSPINANIE, WYPRAWY, ORGANIZACJA2005 2004 Sierpień Andrzej Sokołowski Alpy 2003 Czerwiec Sierpień Mocne powtórzenia: Andrzej Sokołowski "Świetlisty Szlak" VI.4+/5 RP,"Indiańska Twarz" VI.5 RP Alpy Andrzej Sokołowski ? Grudzień 2002 Luty-Marzec Lato Grudzień 2001 Styczeń Kwiecień 2000 Wspięto się również na kilkanaście dróg lodowych i mixtowych 80-200m o trudnościach 1998 1999 Udział Macieja Pętlickiego w wyjeździe speleologicznym Sekcji Grotołazów Wrocław na Półwysep Peloponez w Grecji 1998 Maciej Pętlicki -uczestnik wyprawy Venezuela 98" celem było wejście na największy płaskowyż Świata "Great Plateau". Na tym samym wyjeździe działano również w Wenezuelskiej części Andów Kordyliera de Merida. /Pico Boliwar 5007m, Pico Espejo 4765m npm.+ trawers granią pod lodowiec Pico Humbolt 4942 m npm. 1997 1996 W Yosemite działał Kazimierz Śmieszko, który przeszedł Lurking Fear (VI 5.9 A3) na El Capitan (29.05.-1.06. z Mitchellem Stearn, USA). Efektywnie ok. 55 godzin: 1 dzień poręczowania (13 godz.) i 4-dniowy pobyt w ścianie. Ponadto 8 czerwca Śmieszko i Bob Katz (USA) przeszli w 6 godzin East Buttress (IV 5.10) na El Capitan. 1995 1993 1991 1989 1988 /1989 Zima 1988 1987 1985-1988 1980 Himalaje Kazimierz Śmieszko uczestniczył w wyprawie wrocławskiej w Himalaje na Manaslu 8168 m. npm. Alpy Wyjazd centralny PZA Pojechał Zbigniew Czyżewski wspiął się tam Kuluarem Gabarou na Mount Blanc du Tacul, było to pierwsze polskie przejście i III zimowe. Obóz letni zgrupowania centralnego PZA pojechało dwóch członków SKW, Krzysztof Czarnecki i Władysław Janowski, przeszli tam drogę amerykańską na północnej ścianie Les Droites i drogi Directe Americaine na zachodniej ścianie Petit Dru Kaukaz Na Kazimierz Śmieszko brał udział w Międzynarodowym Obozie Alpinistycznym "Kaukaz 80", gdzie pokonał lewy filar Nakra - Tau i wejście na Elbrus. 1979 1978 Luty 4-20 Andrzej Mucowski, udział w akcji w Jaskini Ptasiej klasyczne wyjście, trudności wspinaczkowe oceniono na VI,A3. Nie używano nitów, trwała 146 godzin (6dni). Sezon Letni Lipiec sierpień Rozpoczęto przygotowania do I Jeleniogórskiej Wyprawy W Himalaje.79 1978 1977 1975 1973 1967 1962/63 1961 1958 Sułachat Gołowa (3439 m) 1957 1955 Maj Śnieżne Kotły Filar Pierwszomajowy - Kolankowski, Chachuła, Siemaszko, Ruff.
PIERWSZA JELENIOGÓRSKA WYPRAWA W HIMALAJE, ANNAPURNA ' 79
Jerzy Pietkiewicz, kierownik wyprawy, Uczestnictwo Piekutowskiego i Wielickiego miało na celu wzmocnienie ekipy i było zalecone przez Polski Związek Alpinizmu. Celem wyprawy miała być Annapurna Południowa 7219 m npm., a szczyt miał być pokonany, nową trudną drogą - zachodnią ścianą. Pierwsza na miejsce dotarła grupa samolotowa, która w Katmandu załatwiała pozwolenie na wyprawę oraz organizowała karawanę dla grupy jadącej samochodem ciężarowym Jelcz. Następnie grupa sześcioosobowa doszła wraz z karawaną do bazy pod masywem Annapurny, był to 9.IV.197r. Kilka dni później dochodzi grupa samochodowa z resztą bagaży. Pierwsza ekipa już zaczęła aklimatyzację osiągając wysokość 6000 metrów. Wyprawa zaczęła się bardzo niefortunnie bowiem dość szybko dochodzi do tragicznego wypadku J. Koniaka. Ten nieszczęśliwy w skutkach wypadek miał miejsce podczas zejścia z przełęczy pomiędzy Annapurną Płn. a Hiunchuli. Koniak ginie odpadając od kruchej skały jednocześnie strąca schodzącego pod nim Mariana Piekutowskiego. Ten uchodzi z życiem, i wraz z K.Wielickim, schodzą po kilku dniach do bazy, pozostawiając umarłego kolegę przy skale. Ten dramat jednak nie paraliżuje wyjazdu i wyprawa jest kontynuowana. Powstaje zmiana planu na zachodnią ścianę. Po uzyskaniu odpowiedniego pozwolenia 27.IV.79r. zespół ścianowy po ok. 10 godz. wspinaczki osiąga wys. 5700 metrów. Zespół w składzie Krzysztof Wielicki, Zbigniew Czyżewski i Jerzy Pietkiewicz po porannym suszeniu rzeczy dochodzi do drugiej przełączki na wys. 6 200 metrów, pokonując pola lodowe i bariery seraków. A 29 kwietnia 1979r. Członkowie wyprawy wychodzą na kopułę szczytową stromym kuluarem, a następnie po 200 dalszych metrów wchodzą środkowym filarem. Tu zaczęły rosnąć trudności wynikające ze wspinaczki (V) i zmiany dobrej pogody na silny wiatr i śnieżycę. Na dodatek rozrzedzone powietrze zaczęło nękać najmłodszego uczestnika wyprawy Zbigniewa Czyżewskiego. Na wysokości ok. 7000 metrów,
zespół pozostawia chorego Zbigniewa Czyżewskiego. W składzie Krzysztof Wielicki
i Kazimierz Śmieszko podejmują decyzję ataku szczytu.
O godz. 14.15 29.IV.1979r.
Krzysztof Wielicki i Kazimierz Śmieszko zdobywają docelowy szczyt. Jednak
decydują się na szybki powrót tą samą drogą, aby zabrać chorego Zbigniewa
Czyżewskiego.
Schodzą zachodnią ścianą wraz z wyczerpanym Zbigniewem Czyżewskim.
Korzystając z doświadczenia, opuszczają chorego trzynastoma zjazdami stromym
kuluarem i po udanej akcji ratunkowej z pomocą kolegów z bazy, wszyscy wracają
do bazy. Krzysztof Wielicki płaci za to odmrożeniami III stopnia paluchów nóg,
Zbigniew Czyżewski II stopnia palców u rąk i nóg.
Tymczasem zespół
Jerzego Pietkiewicza wraz z Julianem Ryznarem po powrocie ze stolicy Nepalu
wyszli naprzeciw zdobywcą szczytu wcześniej planowaną drogą. Po drodze
brali udział w akcji ratunkowej przysypanych lawiną Japończyków na Hiunchuli.
Już po tym fakcie Jerzy Pietkiewicz wraz z Julianem Ryznarem decydują się
mimo braku zezwolenia na atak szczytu, tym razem północną ścianą Annapurny,
umawiając się, że termin alarmowy upływa 13 V 1979 roku, bo w tym okresie
karawana miała schodzić w dół. Kilka następnych dni to brak jakiejkolwiek
odpowiedzi od Jerzego Pietkiewicza i Juliana Ryznara. Na miejscu zostaje:
Jerzy Woźnica, Kazimierz Śmieszko i Ryszard Włoszczowski celem poszukiwania
Jerzego Pietkiewicza, po kilku dniach dostano informację, że Japończycy
widzieli po raz ostatni zespół Pietkiewicza na północnej ścianie
Annapurny i po załamaniu pogody już nikt ich tam nie widział.
Ekspedycja zakończyła się sukcesem sportowym, osiągniętym
przez Kazimierza Śmieszkę i Krzysztofa Wielickiego, którzy 1 maja
1979 roku zdobyli szczyt Annapurny Południowej ( 7 219 m npm.)
niezmiernie trudną drogą, zachodnią ścianą. Pierwsza Jeleniogórska wyprawa w Himalaje zakończyła się wybitnym osiągnięciem sportowym. Pokonano w stylu alpejskim bardzo trudną zachodnią ścianę Annapurny Południowej I dokonano piątego w ciągu piętnastu lat wejścia na ten szczyt. Za sukces ten jednak Józef Koniak, Jerzy Pietkiewicz i Julian Ryznar zapłacili najwyższą cenę.
PAMIĄTKI Z WYPRAWY NA ANNAPURNĘ POŁUDNIOWĄ '79W galerii Annapurna South '79 do obejrzenia zdjęcia księgi pamiątkowej z wyprawy oraz pamiątek nadesłane przez Maćka Pętlickiego
"BURZA PRZYSZŁA ZZA GÓR"
Jak wiadomo, oddana w "opiekę" Hitlerowi Słowacja była we wrześniu 1939 r. południową bazą strategiczną Niemców, sama też zresztą uderzyła na nasz kraj, stając się drugim obok Niemiec agresorem - przed trzecim, czyli Związkiem Sowieckim. Rankiem 1 września ofensywa ruszyła na całej szerokości granicy. W rejonie Tatr trzy stalowe kliny wbiły się z Orawy, inne od strony Spisza. Wojskom hitlerowskim towarzyszyły pułki słowackie, głównie bitna Gwardia Hlinki, które natarły w kierunku Sądecczyzny, znalazły się też niebawem u boku Niemców w Zakopanem. Zajęły one Tatry Jaworzyńskie, przyłączone do Polski w r.1938 (GS 12/08), a także polskie gminy północnej Orawy i cały Spisz Zamagurski, w nasze granice włączony w l. 1920-24. Wspominał te dni Jan Sawicki: W tym czasie spiska strona Tatr trzęsie się od huku motorów i łomotu gąsienic. Opustoszały uzdrowiska, już 25 sierpnia było w nich tylko 20% klienteli. U podnóży gór mieścił się sztab łącznikowy OKW z gen.maj. Engelbrechtem na czele, koordynujący działania obu armii - niemieckiej i słowackiej. Mało kto wie, że Spisz był ważną w tym rejonie bazą lotnictwa niemieckiego. W Łomnicy Tatrzańskiej stadion wyścigów konnych zamieniony został w polowe lotnisko, na którym stały rzędy maszyn bojowych, w Popradzie kwaterowało 120 lotników niemieckich i słowackich a z prowizorycznego lotniska Wielka podrywały się eskadry wielofunkcyjnych (m.in. bombowych) Dornierów Do-17, operujących nad "Krakowem, Przemyślem, Jarosławiem, Lwowem, Brodami". To one musiały postawić na nogi Zakopane o 5 rano 1 września, co wspominała Staszka Czech-Walczakowa. W późniejszych dniach co parę godzin ogłaszano na Spiszu alarmy lotnicze, krążyły plotki, że w Beskidach padło tylu Niemców, iż z braku ziemi na groby zwłoki trzeba palić. W rzeczywistości wojskowy opór polski ograniczał się do potyczek, silniejszy był tylko na północ od Orawy. 8 września w Popradzie pochowano uroczyście 6 poległych i zmarłych z ran Niemców oraz jednego Słowaka, dwóch padłych Niemców spoczęło pod Pieninami. Według wcześniejszych deklaracji, armia słowacka miała ograniczyć się do odbicia pretensyjnych obszarów, w rzeczywistości wdarła się jednak w głąb Polski. Jak podawała prasa, ok. 10 września wiodła zwycięskie boje na linii Krosno - Sanok, odrzucając wroga (czyli Polaków) na froncie długości 20 km. Hitler docenił wkład Słowacji w rozgromienie sił polskich, co wyraził w osobistej depeszy do premiera dra Josefa Tiso. Premier (od 6 października prezydent) w odpowiedzi stwierdził m.in.: "Nasza postawa u boku Niemiec jest dowodem naszego przekonania, że współdziałamy w słusznej sprawie i że nie zapomnieliśmy o tym, co Niemcy i ich Führer zrobili dla nas." W Zakopanem pobyt wojsk słowackich dobrze wspominano. Żołnierze starali się być przyjaźni, przybywały furmanki z chlebem, w oficerskich mundurach pojawili się znani taternicy. Jan Sawicki wspominał spotkania z partnerem Motyki, Bubim Nitschem a także ze swoim tatrzańskim druhem, Bertsim Duchoňem, rannym w ramię pod Nowym Sączem: "To ty, Jano, wywalałeś moją rodzinę z Jaworzyny - mówił przy koniaku pół żartem, pół serio. - Ale nie bój się, włos ci z głowy nie spadnie, przyjaźń górska jest trwała!" W dniu 5 października na błoniach w pobliżu Popradu odbyła się 10-tysięczna triumfalna parada zwycięstwa z udziałem premiera Tiso i ministra Čatloša. Powiewały flagi słowackie i czarne hakenkreuze, orkiestra grała hymny obu "bratnich" narodów. Na piersiach oficerów i żołnierzy zawisły Medale za Dzielność II klasy, medal I klasy otrzymał tylko gen. Čatloš - w gorące dni września głównie zajęty bankietami. Wszystkich dekorowano nowoustanowionym "Krzyżem Zwycięstwa". Na pamiątkę wygranej wojny w Popradzie dwóm głównym ulicom nadano miana Andrzeja Hlinki i Adolfa Hitlera. Wędrując dzisiaj po słowackim podtatrzu warto wspomnieć kręte ścieżki historii - to, co działo się tutaj 70 lat temu i skąd - bo nie tylko z zachodu i wschodu - szły upokarzające ciosy w nasz kraj i jego skromne siły zbrojne. Józef Nyka
|
Rokrocznie pierwszego maja organizowany był obóz Pierwszomajowy, na którym szkolono głównie w Śnieżnych Kotłach, a noclegownią była Chatka pod Śmielcem. W chwili obecnej Chatka jest własnością Karkonoskiego Parku Narodowego oraz Sudeckiego Klubu Wysokogórskiego. Do roku 1958 wyjazdy w Tatry były tylko indywidualne. W 1957 roku na centralny obóz w Tatrach organizowany przez Zarząd Główny Klubu Wysokogórskiego zostali powołani Jerzy Kurowski i Eugeniusz Ruff . To przyczyniło się do tego, że w 1958 roku odbył się pierwszy obóz zimowy w Tatrach, własny, niezależny, którego kierownikiem był Jerzy Kolankowski. Uczestniczyli w nim: Krystyna Jarecka, Wiesław Chachuła, Kazimierz Piotrkowski i Jerzy Stańkowski. Najlepszym osiągnięciem wyjazdu było przejście, częściowo nową drogą, prawego filara Cubryny. Wyjazd w Tatry Słowackie w 1957 roku nie przyniósł większych sukcesów z powodu przedwczesnych opadów śniegu, zatem wyprawę potraktowano jako pobyt o charakterze poznawczym. 
Kolejne lata przynoszą klubowi okres świetności, ujawnia się w środowisku jeleniogórskim talent Zbigniewa Czyżewskiego - Małolata. Już w pierwszym wyjeździe w Tatry w 1975 roku pokonuje Filar Kazalnicy w Tatrach Polskich ( w wieku 15 lat). Powstanie obok KW innych organizacji taternickich - szczególnie prężny był nurt akademicki (FAKA) a także działający przy Związkach Zawodowych Polski Klub Górski - jak i potrzeba wpasowania taternictwa w schemat organizacyjny sportu polskiego doprowadziły do kolejnej restrukturyzacji, tym razem przemiany KW w związek sportowy. W dniu 3 marca 1974r. Walny Zjazd KW w Zakopanem podjął decyzję o przekształceniu KW w Polski Związek Alpinizmu z osobowością prawną. Również Koła terenowe mogły mieć osobowość prawną. Papierkową stroną transformacji zajmował się Adam Dobrowolski. Do Związku przystąpiły też inne organizacje wysokogórskie, z wyjątkiem Polskiego Klubu Górskiego (do 1966 Klubu Turystów Górskich), który przez trzy lata bronił niezależności i dopiero 25 stycznia 1977r. stał się członkiem Związku. 
Wyprawa jeleniogórska podobnie jak wszystkie inne zaczęła się na wiele miesięcy
przed wyruszeniem i realizacją. Poprzedzały ją dyskusje i różnego rodzaju
przymiarki oraz intensywne indywidualne treningi, czego dowodem są wykazy
przejść członków SKW w Tatrach i Alpach.
W jesieni 1978 roku prace organizacyjne postępowały szybko.
Typowani uczestnicy (kandydaci) do udziału
w wyprawie, co tydzień odbywali zebrania i odprawy prowadzone przez kierownika
wyprawy mgr Jerzego Pietkiewicza. 
70 lat temu runęła na Polskę hitlerowska nawała.
|
Sudecki Klub Wysokogórski |
